Camiel Boomsma: “Many of the pieces on this album I have been carrying with me for many years already. In choosing these works for the recording, I was very conscious of that fact. The longer you carry a piece with you, the more you see ‘who’ the piece is rather than what it is.
Liszt’s music is like an unspoiled landscape. It’s raw, fragile, strong, uncontrolled, poetic and paradoxical. One of the very first works I discovered was Vallee d’Obermann. When I play this piece, I ask myself to open up to this and observe the story that unfolds.
To unfold is essential as well in Liszt’s Liebestraum No.3, Au bord d’une source and Chasse Neige. The common character of these pieces is in a way averse of expectations. It is as if Liszt himself as well did not know exactly how the musical story would unfold. And when the pieces unfold, they all communicate something very profound.
The three works by Schubert – Gretchen am Spinnrade and Impromptus D899 No.1 and No.3 - are in a subtle dialogue with Liszt. They represent my own inner dialogue as well, a dialogue between a certain poetic discretion and passion.
With this album I have attempted again to search for the layers of the soul, that very specific moving language. Every piece I play is about this endless search. The beauty and expression lie in the fact that I will never find it. It is a continuous journey.”

Op zijn nieuwe album The Innermost Side - Unfold speelt Camiel Boomsma muziek van Franz Liszt en Franz Schubert. De begaafde Nederlandse pianist zoekt naar de absolute essentie van muziek, naar verschillende lagen van de ziel, naar een ontroerende taal. Ontroerend van schoonheid is zijn pianospel zeker. Boomsma: "Elk stuk dat ik speel gaat over deze eindeloze zoektocht. De schoonheid en expressie liggen in het feit dat ik die nooit zal vinden. Het is een voortdurende reis." Een album om in te lijsten.

Onbeschadigd landschap

Veel van de stukken op dit album draagt Camiel Boomsma al jaren met zich mee. Bij het kiezen van de werken voor deze opname was hij zich zeer bewust van dit feit. "Des te langer je een stuk met je meedraagt, des te meer je ziet 'wie' het stuk is, in plaats van wat het is.", aldus Boomsma. Hij beschouwt de muziek van Liszt als een onbeschadigd landschap. Het is rauw, breekbaar, sterk, onbeheerst, poëtisch en paradoxaal. Een van de allereerste werken die hij ontdekte was Vallee d’Obermann. Camiel: "Wanneer ik dit stuk speel, vraag ik mezelf om me ervoor open te stellen en het verhaal dat zich ontvouwt te observeren." Dat ontvouwen is ook essentieel in Liszts Liebestraum No.3, Au bord d’une source en Chasse Neige. Het algemene karakter van deze werken is in zekere zin wars van verwachtingen. Het is alsof Liszt zelf ook niet precies wist hoe het muzikale verhaal zich zou ontvouwen.

Subtiele dialoog

De drie werken van Schubert Gretchen am Spinnrade, Impromptus D899 Nr.1 en Nr.3 gaan een subtiele dialoog met die van Liszt aan. Ze staan ook voor de eigen innerlijke dialoog van Boomsma, een dialoog tussen een zekere poëtische discretie en passie.

Camiel Boomsma

Camiel Boomsma onderscheidt zich als pianist door een geheel eigen geluid. Hij gaat voor zowel traditioneel, als origineel repertoire. Bij de voorbereiding voor een recital kijkt hij graag voorbij de horizon en gaat hij geen ongewone programmering uit de weg. Als Camiel speelt, dan vertelt hij een muzikaal verhaal. Dat levert hem enthousiaste en lovende reacties op van publiek én pers, die zijn spel omschrijft als gevoelig en diepgaand. Boomsma trad op grote nationale en internationale podia op, waaronder het Concertgebouw in Amsterdam, Teatro la Fenice in Venetië, De Doelen in Rotterdam, De Philharmonie in Haarlem, Shanghai City Theatre, Nanjing Arts Centre en Chengdu Concert Hall.

Camiel Boomsma: „Viele der Stücke auf diesem Album habe ich schon viele Jahre mit mir herumgetragen. Dessen war ich mir bei der Auswahl für diese Aufnahme sehr bewusst. Je länger man ein Stück mit sich trägt, desto deutlicher sieht man weniger was das Stück, sondern „wer“ es ist.
Liszts Musik ist wie eine unberührte Landschaft. Sie ist rau, zerbrechlich, stark, unkontrolliert, poetisch und paradox. Eines der ersten Werke, die ich für mich entdeckte, war Vallee d’Obermann. Wenn ich dieses Stück spiele, erinnere ich mich daran, mich ihm zu öffnen und der Geschichte, die sich entwickelt, aufzunehmen. Diese Entwicklung ist auch grundlegend in Liszts Liebestraum Nr. 3, Au bord d’une source und Chasse Neige. Alle drei Stücke widersetzen sich gewissermaßen der Erwartung. Es ist, als hätte Liszt selbst nicht genau gewusst, wie sich die musikalische Geschichte entwickeln würde. Und wenn sich die Werke dann entfalten, kommunizieren sie alle etwas sehr Tiefgängiges.
Die drei Schubert-Werke – Gretchen am Spinnrade und die Impromptus D899 Nr. 1 und Nr. 3 stehen in subtilem Dialog mit Liszt. Sie repräsentieren auch meinen inneren Dialog; einen Dialog zwischen einer gewissen poetischen Diskretion und Leidenschaft.
Mit diesem Album habe ich wieder versucht, die Schichten der Seele zu ergründen, diese sehr spezifische, bewegende Sprache. Jedes Stück, das ich spiele, dreht sich um diese endlose Suche. Die Schönheit und der Ausdruck liegen in der Tatsache, dass ich diese Schichten nie finden werde. Es ist eine andauernde Reise.“